عصر نزدیک است ...
با خلوت ِ همیشگی ام
در تراس ِ خانه
می نشینم روی صندلی چوبی ام
نگـــــــــــاه میکنم
به دور و نزدیکم
...
به آسمانی که آبی نیست
چون از بس چشم ها آبی ندیده اند
دیگر رنگ ِ آبی را هم نمیشناسند
به پرندگانی که در قفس نیستند
چون مانندشان بسیار است
و یا شاید چون زیبا نیستند
به خورشیدی که زودتر از همیشه رفته
شاید حوصله ماندن را نداشته
و یا شاید ...
به ماه ای که در راه است
که بازامشب هم
حریر ابر تنش است
به حیاط همسایه
که چندیست درخت انارش غم گین است
از شکوفه های مهجورش از شاخه
و ..
شاید انارها هم عاشق میشوند
...
همه چی آرام ِ آرام
و من خوشبخت نیستم
گله ای هم نیست
چون حوصله ای هم نیست
مریم . جاوید
